«Η καλύτερη θέση για έναν απεργό, αυτό το κίτρινο και βλαβερό κουνούπι, είναι το στρατόπεδο συγκέντρωσης.» Εφημερίδα: «Πράβντα», 12η Φεβρουαρίου 1920

…Κοινωνική απελευθέρωση, ή, πιο απλά,

καταναλωτικός φιλελευθερισμός

Στην απαλλοτρίωση χωρών, (εθνικού πλούτου), από την διεθνή τραπεζική, τμηματικά, (σε δανειακές δόσεις), συνίσταται η παθητική, λεγόμενη, χρήση της Αριστεράς, από το 1848 μέχρι σήμερα:

Ο μόνος τρόπος να διατηρείς πλήρως, (απόλυτα), εξαρτημένες τις παλιές και νέας αποικίες από τις μητροπόλεις της κεφαλαιοκρατίας είναι το να δανείζεις χρηματικό κεφάλαιο στις αποικίες αυτές. Κι’ όχι τόσο για παραγωγή, βέβαια, όσο για κατανάλωση πλούτου, (= για τόνωση των εισαγωγών, κυρίως).

Με δάνεια αμείβονται οι απασχολούμενοι σε δραστηριότητες κατ’ επίφαση παραγωγής πλούτου όπως είναι οι κρατικές ή ημικρατικές επιχειρήσεις και έτσι, (δια της παραγωγής ελλειμμάτων και χρέους), συντηρείται η μεγάλη δημόσια και η μικρή ιδιωτική δαπάνη, (καταναλωτική δαπάνη), στις χώρες οι οποίες εξάγουν π.χ. 12 και εισάγουν 112 αγαθά, (προϊόντα και υπηρεσίες).

Ο ιουδαίος σε δανείζει τον μισθό σου με τον οποίο κατόπιν αγοράζεις τα αγαθά που εξάγει προς την χώρα σου ο αμερικανός, πόσο μάλλον τις υπηρεσίες τις οποίες διαθέτει μέσα στην χώρα σου ο βρετανός.

Λεφτά υπάρχουν όταν πληρώνεις εσύ

Κι’ ο αμερικανός με τον βρετανό από τον ιουδαίο δανείζονται βέβαια κι’ αυτοί -(ιδιοκτησίας ιδιωτών είναι άλλωστε το παγκόσμιο χρηματοπιστωτικό σύστημα)- μα αυτοί δανείζονται για να παράγουν, (= για να εξάγουν), κατά κύριο λόγο, όχι για να καταναλώνουν και δη εισαγόμενες υπηρεσίες και αγαθά.  

Δεν υπάρχει περιφερειακή χώρα στην Δύση που να είναι πλήρως (100%) εξαρτημένη από το Λονδίνο έως και το 1945 και από την Ουάσιγκτον μετά το 1945 στην οποία η Αριστερά να μην είναι κραταιή, (ακμαία), και παρών καθημερινά, (ακαταπαύστως) και παντού (σε κάθε έκφανση της δημόσιας ζωής: π.χ. μέσα στα πανεπιστήμια, μέσα στις υπηρεσίες, μέσα στους Δήμους, μέσα στα νοσοκομεία κ.ο.κ.). Ουδεμία «μπανανία» στην Δύση παραμένει τέτοια, («μπανανία»), χωρίς τον βασικό διοργανωτή των διαδηλώσεων για ακόμη μεγαλύτερα - περισσότερα δάνεια μα μόνο για δημόσια και ιδιωτική κατανάλωση.

Είναι αδύνατον να εκτοξεύεις το εργατικό κόστος στην στρατόσφαιρα μέσα σε χώρες στις οποίες το εργατικό δυναμικό είναι στην πλειονότητά τους εθνικό και να καταβαραθρώνεις το εργατικό κόστος, [να το στέλνεις στα Τάρταρα, (στην άβυσσο)], μέσα σε χώρες στις οποίες το εργατικό δυναμικό είναι στην πλειονότητά του πολυεθνικό -ήτοι να καταστρέφεις εθνικές οικονομίες για να δημιουργείς, (έτσι), διεθνή οικονομία- χωρίς την Πέμπτη Φάλαγγα που λέγεται Αριστερά. 

Πολυεθνική δημοκρατία 

μηδενικών δομών παραγωγής πλούτου

ή …δημοκρατία των πολυεθνικών και των τραπεζών

Θα ήταν παράλειψη στην παρούσα καμπή να μην επισημανθεί και η σημαντική διαφορά μεταξύ εθνικής οικονομίας, δημοκρατίας, κοινωνίας και πολυεθνικής οικονομίας, δημοκρατίας, κοινωνίας, αντίστοιχα. Οπότε, (κατ’ επέκταση), η ανάγκη αντικατάστασης των κατά τόπους, (κατά χώρα), ακριβών, (κοστοβόρων), πολιτικών συμμοριών από πολιτικούς υπαλληλίσκους της μίας και μόνης διεθνούς πολιτικής συμμορία, ήτοι της διεθνούς τραπεζικής και των πολυεθνικών ομίλων.

Δεν συντρέχει και λόγος εξάλλου να καταβάλλει η Παλιά και Νέα Υόρκη, (η Ουάσιγκτον, το Τελ Αβίβ, το Λονδίνο), τίμημα και δη υψηλό στις κατά τόπους, (κατά χώρα), πολιτικές συμμορίες προκειμένου οι δεύτερες να της διασφαλίζουν μεγάλες ή έστω μόνιμες εισαγωγές αγαθών και δανείων από την στιγμή που διαθέτει μόνη της, (η Παλιά και Νέα Υόρκη), πια, (τώρα, πια), τα αγαθά και τα δάνειά της στις χώρες στις οποίες έχει αρθεί κάθε τελωνειακό, συνοριακό, συναλλαγματικό, πολιτισμικό και οιοδήποτε άλλο εμπόδιο, (φράγμα - πρόσκομμα - ανάχωμα). 

Όντως, η εξάρτηση των χωρών «μπανανιών» της Δύσης από τις μητροπόλεις, (Νέα Υόρκη κ.λπ.), σήμερα, ή, για την ακρίβεια, από το 1991 και μετά που άρχισαν, σταδιακά μεν, σταθερά δε, να αίρονται στην Περιφέρεια τα προαναφερόμενα εμπόδια, επιτυγχάνεται κάλλιστα με πολιτικά ανδρείκελα - αχυρανθρώπους που και φθηνοί είναι και υπάκουοι.

Το 1989 έλαβε χώρα εδώ, (στην Ελλάδα), η πρώτη επίσημη, (κυβερνητική), σύμπραξη διεθνιστών. (Νεοφιλελεύθερων αφενός, κομμουνιστών αφετέρου.) Βλ. Μητσοτάκη, Φλωράκη, Κύρκο στην εξουσία. Πέραν του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη όμως δοκιμάστηκε κι’ ο Κωνσταντίνος Σημίτης στην απευθείας πολιτική υπαγωγή των «μπανανιών» της Δύσης στην μία και μόνη διεθνή συμμορία. Τηρώντας οπωσδήποτε τα προσχήματα εκείνη την εποχή. Μόλις τότε, (την δεκαετία του ’90), άρχισε σιγά - σιγά η υπαγωγή αυτή.

Ο Γ.Α.Π. και ο Συ. Ριζ. Α. απέδειξαν τα κατοπινά χρόνια ότι είναι απολύτως, (100%), εφικτή η διασφάλιση της εξάρτησης της Περιφέρειας από την Παλιά και Νέα Υόρκη με μηδενικό σχεδόν κόστος για την Παλιά και Νέα Υόρκη. Δίδοντας μάλιστα τα πάντα στην Ουάσιγκτον και στις Βρυξέλλες χωρίς το παραμικρό για την Ελλάδα αντάλλαγμα.

Και το σημαντικότερο:

Χωρίς το παραμικρό πολιτικό κόστος. Γιατί και όποιος άλλος ανέλθει στην εξουσία αποκλείεται να μακροημερεύσει ή έστω να μην αντιμετωπίσει πολλές δυσάρεστες εκπλήξεις αν δεν πράξει το ίδιο. Αποδείχθηκε στις περιπτώσεις των Κώστα Καραμανλή και Αντώνη Σαμαρά αυτό. Αυτοί οι δύο -όπως βέβαια και ο Ανδρέας Παπανδρέου- ήταν οι μόνοι αιρετοί, (εκλεγμένοι), έλληνες πρωθυπουργοί από το 1989 μέχρι σήμερα, (2018), οι οποίοι επέμειναν στην κλασική πολιτική  τακτική: «Ναι μεν θα δώσω» στην Ουάσιγκτον και στις Βρυξέλλες «μα μόνο όταν και όπου είναι να πάρω κιόλας κάτι, (σαν αντάλλαγμα)».

Δεδομένου λοιπόν ότι το να εκδίδεται κάποιος/α δίκην πολιτικού call girl π.χ. στην General Dynamics ή π.χ. στην Siemens ή π.χ. στην Goldman Sachs αντί ενός «ξερού» μισθού για τον ίδιο και δύο - τριών προνομίων για την οικογένειά του είναι συμφέρον για τις Η.Π.Α., για την Γερμανία, για το Ισραήλ, αντίστοιχα, το συμφέρον για τον μέσο έλληνα πολίτη που έγκειται; Στο γεγονός ότι αντί να έχει πρωθυπουργό στην Ελλάδα τον ίδιο τον διευθυντή π.χ. της C.I.A. ή της Mossad, έχει τον Γ.Α.Π. ή τον Συ.Ριζ.Α.; Δεν είναι μεμπτό το να εκδίδεται κάποιος/α δίκην πολιτικού call girl π.χ. «στα δίκλινα του Blair House» αν είναι πρωθυπουργός «μπανανίας», καθήκον του είναι, μα, σε τιμές κάτω του κόστους ή και τσάμπα, (δωρεάν):

ποια π.χ. κυρία ή ενεργητικός κίναιδος ασκεί το αρχαιότερο επάγγελμα του κόσμου;

ποιος π.χ. κύριος γίνεται δωσίλογος, «Εφιάλτης, (Ιούδας)»;

ποιός άνθρωπος δίδει, τέλος πάντων, τα πάντα, χωρίς να πάρει, (σαν αντάλλαγμα), το παραμικρό;  

✎ Έχει υπόψη του έστω και ένας ή μία απ’ όποιον - όποια μας διαβάζει αυτή την στιγμή Αριστερό κόμμα που να τάσσεται υπέρ των ιδιωτικών επενδύσεων και δη σε εξαγωγικούς κλάδους; Όχι μόνον εδώ, (Ελλάδα), μα σε κάθε χώρα.

Προφανώς όχι, οπότε, από πού θα καλυφθεί το νέο δημόσιο χρέος και τα ελλείμματα που απαιτούνται προκειμένου, (έτσι), να διατηρηθεί ένα κράτος «τέρας» και μαζί μ’ αυτό η διαφθορά - η διαπλοκή, (η παραοικονομία - η υπόγεια συναλλαγή μεταξύ π.χ. Η.Π.Α. και εισαγωγέων με μοναδικό πελάτη τους το Δημόσιο εδώ) - ε;

Και προπαντός ποιός θα εγγυηθεί, (σαν ανάδοχος), τυχόν τιτλοποίηση του νέου αυτού χρέους; Η Ε.Κ.Τ.; Δηλαδή, κατ’ ουσία, η Ομοσπονδιακή Τράπεζα της Γερμανία;

✎ Έχει υπόψη του έστω και ένας ή μία απ’ όποιον - όποια μας διαβάζει αυτή την στιγμή νεοφιλελεύθερο πολιτικό σε «μπανανία» της Δύσης ο οποίος να μην δρα κατ’ ουσία σαν «ντίλερ» εισαγωγών αγαθών και υπηρεσιών ή πιο απλά σαν παραπληρωματικός παράγοντας της Αριστεράς μιας και οι μόνιμοι «ντίλερ» εισαγωγών δανείων, (προς απορρόφηση, ακριβώς, των εισαγόμενων αγαθών και υπηρεσιών), μέσα στις «μπανανίες» της Δύσης είναι οι σοσιαλιστές και οι κομμουνιστές - ε;

Προδήλως όχι, οπότε, το ερώτημα που τέθηκε δύο παραγράφους ανωτέρω επαναλαμβάνεται:

Ποιος θα τονώσει τις εξαγωγές των Η.Π.Α., του Ισραήλ, της Βρετανικής Κοινοπολιτείας, (Καναδά, Ηνωμένου Βασιλείου, Αυστραλίας) κ.λπ. προς την Ελλάδα; Ένας εκ των βασικότερων εμπορικών ανταγωνιστών τους διεθνώς, ήτοι, η Γερμανία; Μόνο ένας/μία Καγκελάριος εθνικός μειοδότης θα έκαμε κάτι τέτοιο μα και αν υποτεθεί ότι ότι το κάμει, τότε, το Βερολίνο, (θα) πρέπει -αναπόφευκτα- να καταστεί ανάδοχος τίτλων χρέους όλων των χωρών - μελών της λεγόμενης Ευρωζώνης - έτσι δεν είναι; Αναμφίβολα, μα, αυτό δεν αποτελεί σχέδιο διάσωσης της Ελλάδας ή π.χ. της Ιταλίας ή π.χ. της Ισπανίας, αποτελεί σχέδιο εξόντωσης της εθνικής οικονομίας της Γερμανίας.

✑ Μαίνεται 150 και πλέον χρόνια «τώρα» ο αγώνας των όπου Γης και όποιας πολιτικής απόκλισης, (Αριστεράς ή Δεξιάς), διεθνιστών για την υπαγωγή όλων των εθνών
- κρατών στην μία και μόνη διεθνή συμμορία. Από το 1991 και μετά άρχισε να αποδίδει καρπούς σε κάθε επίπεδο η προσπάθεια αυτή. Αυτό, (το τελευταίο), παρά ταύτα, δεν σημαίνει ότι θα γίνει και η μεγαλοαστική, λεγόμενη, τάξη στο Ηνωμένο Βασίλειο, ή στην Ολλανδία, ή στην Γερμανία, ή οπουδήποτε αλλού «breakfast» της διεθνούς συμμορίας. Οι εργάτες, οι μικροαστοί, οι αγρότες, οι αστοί, ναι, εύκολα - γρήγορα έγιναν και εξακολουθούν να γίνονται «breakfast» της διεθνούς συμμορίας, μα, η μεγαλοαστική λεγόμενη τάξη μέσα σε κάθε χώρα και προπαντός μέσα στις πρώην και νυν αποικιοκρατικές δυνάμεις, όχι, δεν θα γίνει εξίσου εύκολα - γρήγορα «breakfast» της διεθνούς τραπεζικής και των πολυεθνικών ομίλων.

Θα πρέπει πρώτα να στεφθεί νικητής στην τρίτη κατά σειρά γενικευμένη, (παγκόσμια), σύρραξη η μόνη διεθνής συμμορία για να απαλλοτριώσει εφάπαξ τον πλανήτη. Δεν είναι «περίπατος» η πολιτική υπαγωγή εθνών - κρατών σε διεθνή κονκλάβια μοναρχών. Το απέδειξε η Ε.Ε. αυτό - (βλ. π.χ. Ηνωμένο Βασίλειο). Θα αποδειχθεί και με το N.At.O. αργά ή γρήγορα το ίδιο αφού τα όσα διαδραματίζονται στην Μέση Ανατολή «δείχνουν από μόνα τους» τα εντός της «ΒορειοΑτλαντικής Συμμαχίας» επικείμενα ρήγματα. Όπως και στις περιπτώσεις των άλλων «μπανανιών» της Δύσης, λοιπόν, έτσι και στην περίπτωση της Ελλάδας, η δημοκρατία των πολυεθνικών και των τραπεζών (και) εδώ -γνωστή σαν πολυεθνική …δημοκρατία με μηδέν δομές παραγωγής πλούτου- έχει μέλλον στον βαθμό που έχει μέλλον η διεθνής συμμορία - [ο πολιτικός εντολοδόχος των όπου γης διεθνοφασιστών, (κομμουνιστών, νεοφιλελεύθερων, σοσιαλιστών, αναρχικών)].

Το αδιαχώρητο επικρατεί στα νεκροτομεία

όπου η συμμορία είναι μία

Στην απαλλοτρίωση χωρών, (εθνικού πλούτου), από την διεθνή τραπεζική, εφάπαξ, («μια κι’ έξω»), συνίσταται η ενεργητική, λεγόμενη, χρήση της Αριστεράς από το 1848 μέχρι σήμερα:

Ο μόνος τρόπος να εκμηδενίσεις, σχεδόν, το εργατικό κόστος οπουδήποτε, (σε οιαδήποτε χώρα), είναι το να ηγείσαι κομμουνιστών μέσα στην χώρα αυτή και να επιχειρήσεις πραξικόπημα. Άπαντες οι κομμουνιστές θα «βάλουν» τόσο «τα δικά τους κεφάλια» όσο και «τα κεφάλια» όλων των άλλων πολιτών της συγκεκριμένης χώρας «μέσα στον τορβά» και θα σου τα παραδώσουν από πριν και μάλιστα πολύ ευχαρίστως, (μετά χαράς από πλευράς τους), προκειμένου εσύ κατόπιν να τα κάμεις αυτά ότι θέλεις. (Ακόμη π.χ. και σούπα).

Όντως, ουδείς αμείβει δούλους και δη ακριβά εκεί όπου:

απαγορεύεται η απεργία,

απαγορεύεται κάθε ελευθερία λόγου, πόσο μάλλον έργου, (προπαντός η ιδιοκτησία),

απαγορεύεται η έξοδος από την χώρα.

Όπου, (σε όποια χώρα), οι κομμουνιστές σε καθιστούν ισόβιο και απόλυτο μονάρχη, ήτοι μοναδικό ιδιοκτήτη κάθε ακίνητης και κινητής περιουσίας, όπως βέβαια και κάθε κτήνους και κάθε ανθρώπου μέσα στην χώρα αυτή, (αλάνθαστο δήμιό τους - αδέκαστο δεσμοφύλακα τους, δηλαδή), βιάζεις, απαλλοτριώνεις, (καταληστεύεις), δολοφονείς κατόπιν και δη μέσα σε χρόνο ρεκόρ όσους/ες θέλεις, όποτε θέλεις, όπως θέλεις, για όσο, (χρονικό διάστημα), θέλεις και με το πλέον ...ηθικό και προπαντός …νόμιμο (= κρατικό γαρ), άλλοθι, ήτοι για έναν καλύτερο, (=δικαιότερο!!!), κόσμο. Ιδίως αν είσαι τραπεζίτης με γκισέ σου, …συγγνώμη, με πατρίδα σου όλη την Γη.

• 

  Η καλύτερη θέση για έναν απεργό

Όργανα της απόλυτης - ισόβιας εξουσίας σου βέβαια είναι όσοι από τους κομμουνιστές πειθαρχούν σε σένα με αντάλλαγμα την ζωή τους και τις προνομίες τους. Αυτοί άλλωστε θανατώνουν κατόπιν και όσους κομμουνιστές αποτολμούν π.χ. να απεργήσουν. Απεργία εκεί όπου μοναδικός εργοδότης είναι ο αστυνόμος εξάλλου συνιστά και απόδειξη αφέλειας, ή, ανοησίας, αν όχι παραφροσύνης, εκ μέρους όσων αγωνίστηκαν για να χάσουν το δικαίωμά τους:

στην απεργία,

στην ελευθερία λόγου,

στην ιδιοκτησία,

στην έξοδό τους από την χώρα,

στην καταδίκη τους σε οιαδήποτε ποινή κατόπιν δίκης

οιοδήποτε άλλο στοιχειώδες δικαίωμά τους σαν μονάδες ή ομάδες κοινωνικές.

Πράγματι, το αδιαχώρητο επικρατεί στα νεκροτομεία όπου η συμμορία είναι μία και για την ακρίβεια η μόνη …νόμιμη, 

(= η κρατική συμμορία).

Το μεγάλο πλεονέκτημα των πραξικοπημάτων τα οποία διενεργούνται από κομμουνιστές όταν τα πραξικοπήματα αυτά επιτυγχάνουν, έγκειται στο γεγονός ότι το 1/3 ή σε ορισμένες περιπτώσεις οι μισοί και πλέον κομμουνιστές εξορίζονται ή φυλακίζονται ή θανατώνονται κατόπιν. Αφήνεται να εννοείται και ανωτέρω αυτό.

Το επίσης μεγάλο μειονέκτημα, ωστόσο, έγκειται στο γεγονός ότι την ίδια κατάληξη έχουν και πλείστοι όσοι από τους μη κομμουνιστές. Μόνον όσοι αγνοούν από τι σώζουν έναν - καθέναν κομμουνιστή θανατώνοντάς τον πριν εγκαθιδρύσει την δικτατορία για την οποία μάχεται διστάζουν να τον θανατώσουν, λοιπόν: Τον σώζουν από το εξόρισή του ή από την φυλάκισή του ή από την θανάτωση του που ανά πάσα στιγμή δύναται να διατάξει κατόπιν ο απόλυτος και ισόβιος μονάρχης - ηγέτης του. Λίγο - μικρό «πράγμα» είναι το να σε θανατώνει ο ...εχθρός σου και όχι ο …σύντροφός σου;

Είναι και μονόδρομος, όπως, επίσης, αφήνεται να εννοείται ανωτέρω, η μέχρις εσχάτων ένοπλη αναμέτρηση με επίδοξους πραξικοπηματίες:

Αναπόφευκτα είναι μονόδρομος, γιατί, οι κομμουνιστές, δεν «βάζουν» μόνο τα δικά τους και των δικών τους τέκνων «τα κεφάλια μέσα στο τορβά», παραδίδοντάς τα, προκαταβολικά, στον ηγέτης τους, «βάζουν» και το δικό μου «κεφάλι», βάζουν και το δικό σου «κεφάλι», βάζουν όλων, ανεξαιρέτως,των πολιτών,«τα κεφάλια μέσα στον ίδιο αυτόν τορβά». Με ποιο δικαίωμα όμως από την στιγμή που δεν υπάρχει ένας - έστω και ένας ισόβιος και απόλυτος μονάρχης κάπου, (οπουδήποτε), που να εξορίζει, να φυλακίζει, να θανατώνει μόνον όσους έδωσαν ακόμη και την ζωή τους για να τον καταστήσουν τέτοιον; Δεν είναι το ίδιο να επιδιώκεις τον θάνατό σου με το να συμπαρασύρεις κι’ εμένα και την άλλη και τον τρίτο στον τάφο ή στο κρεματόριο.

text ©2018 yahooxaxaxouxa.blogspot.gr